Laszczyński Piotr

Laszczyński Piotr, samotnik z natury, często przesiadywał w starych kawiarniach, obserwując miejski zgiełk przez zaparowane szyby, zawsze z notatnikiem w dłoni, gotów uwiecznić ulotne chwile ludzkich historii. Jego oczy, głęboko osadzone i pełne melancholii, zdradzały duszę artysty, choć nikt nigdy nie widział jego szkiców. Włosy, koloru jesiennych liści, opadały mu na czoło, a jego długa, szara marynarka stanowiła nieodłączny element skromnej, intrygującej prezencji, budząc cichą ciekawość wśród stałych bywalców lokalu, którzy szeptali o nim, próbując odgadnąć jego prawdziwe zajęcie lub cel codziennych wizyt.