Woroch Przemyslaw

Przemysław Woroch, wysoki mężczyzna o melancholijnym spojrzeniu, przemierzał ulice miasta, zamyślony, pogrążony w swoich rozważaniach. Jego długa, szara kurtka powiewała na wietrze, podkreślając samotność, towarzyszącą mu na każdym kroku. Woroch, znany z zamiłowania do poezji, często recytował wiersze pod nosem, szukając ukojenia w słowach, w rytmie wersów. Czasami, zatrzymywał się na chwilę, obserwując przechodniów, starając się odgadnąć ich historie, ich troski, ich radości. Jego twarz, naznaczona zmęczeniem, zdradzała bogate wnętrze, pełne refleksji, pełne przemyśleń. Woroch, człowiek zagadka, budził ciekawość, wywoływał sympatię, pozostawiając po sobie ślad tajemnicy.