Łobodziński Daniel

Łobodziński Daniel nosił swoją przeszłość jak znoszony, ciężki płaszcz, którego nigdy nie zdejmował, nawet w upalne dni. Jego spojrzenie było nerwowe, nieustannie błądzące po twarzach przechodniów, jakby w każdej z nich szukał potencjalnego zagrożenia lub cienia rozpoznania. Poruszał się cicho, niemal bezszelestnie, przygarbiony pod niewidzialnym ciężarem decyzji, które uczyniły go zbiegiem. Każdy nowy świt był dla niego tylko kolejnym rozdziałem niekończącej się ucieczki, która zacierała to, kim był kiedyś.