Maciejewski Eryk

Eryk Maciejewski, samotnik z wyboru, spędzał dnie w zamyśleniu, jego oczy, zawsze skierowane ku horyzontowi, zdradzały tęsknotę, nie za konkretnym miejscem, lecz za utraconym czasem, wspomnienia, niczym stare fotografie, wypełniały jego myśli, przywoływały uśmiech, choć rzadko go okazywał, Eryk, mimo pozornego chłodu, skrywał wrażliwe serce, gotowe do poświęceń, lecz naznaczone bliznami przeszłości, unikał tłumów, szukając ukojenia w samotnych spacerach, w szumie drzew, w śpiewie ptaków, które rozumiały jego milczenie, Eryk Maciejewski, człowiek zagadka, którego życie, niczym nieprzeczytana książka, czekało na odkrycie.