Macioszek Romana

Macioszek Romana, postać o niezwykłej aurze, pojawiała się znikąd, otulona cieniem latarni, jej kroki były ciche, niesłyszalne, co nadawało jej tajemniczości. W jej oczach, głębokich jak studnie, kryła się opowieść o dawnych światach, o zapomnianych melodiach, o samotnych podróżach. Włosy, koloru dojrzałej śliwki, zdobiły jej smukłą szyję, a dłonie, delikatne i pełne gracji, nosiły ślady nieskończonej pracy, być może z piórem, być może z pędzlem. Uśmiech, rzadki i ulotny, rozjaśniał jej twarz, ukazując wewnętrzną radość, a głos, niski i melodyjny, potrafił ukoić każdą duszę, przynosząc nadzieję, spokój.