Marmulewicz Adam

Adam Marmulewicz, mężczyzna w średnim wieku, nosił na twarzy cień zmartwień, widoczny w głębokich bruzdach wokół ust i oczu. Jego postawa zdradzała zmęczenie, jakby dźwigał na barkach ciężar przeszłości, trudny do uniesienia. Unikał kontaktu wzrokowego, spoglądając często w dół, jakby wstydził się czegoś, co go trapiło. Mimo to, w jego głosie pobrzmiewała nuta żalu, sugerująca chęć zmiany, poprawy sytuacji. Otaczała go aura skomplikowanej historii, pełnej wyborów, których konsekwencje odczuwał boleśnie, każdego dnia.