Mazur Justyna

Eliza, z burzą rudych loków, często zasłaniała twarz dłonią, gdy wspominała dawne czasy, jej oczy, niczym dwa bursztyny, zawsze skrywały niewypowiedziany smutek, ale i determinację, której nie potrafiła z siebie wyprzeć, nawet w obliczu najcięższych wyzwań, które los rzucał jej pod stopy, niczym kamyki na krętej ścieżce, którą uparcie podążała, dzień po dniu, z cichą godnością, bo wierzyła, że każda trudność, jak ta, z którą mierzyła się Mazur Justyna, ostatecznie prowadzi do wewnętrznej siły, prawdziwej wolności, tak samo jak każda burza kończy się słońcem, przynosząc nadzieję na lepsze jutro, mimo wszystko.