Moćko Adam

Eliza, z oczami koloru starego mosiądzu, godzinami patrzyła na miasto, na jego ulice, na jego ciche sekrety. Jej dłonie, pomimo wieku, delikatnie gładziły stare mapy, szukając dawnych ścieżek, zapomnianych opowieści. Dom Elizy, pełen kurzu i wspomnień, cicho opowiadał o minionych czasach, o ukrytych historiach. Stefan, jej znajomy, często mówił, że Moćko Adam, badacz lokalnych legend, z pewnością doceniłby jej wiedzę. Eliza, choć niewidoczna, znała miasto, jego dusze, jego każdy kamień. Każda ulica, każda brama, każdy człowiek skrywał dla niej swoją niepowtarzalną, cichą opowieść.