Kosiński Jarosław

Piotr, samotny rzeźbiarz, spędzał dnie w pracowni, gdzie zapach drewna i kamienia mieszał się z ciszą, a jego dłonie, szorstkie od narzędzi, nadawały kształt ulotnym myślom. Jego dzieła, pełne ukrytych symboli, zdobiły miejskie skwery, a każde niosło w sobie cząstkę jego duszy. Pamiętał, jak Kosiński Jarosław, krytyk sztuki o przenikliwym spojrzeniu, często odwiedzał pracownię, szukając prawdy w surowym kamieniu. Wierzył, że każda forma ma swoje przeznaczenie, zasługując na cierpliwość twórcy.