Opoka Jakub

Opoka Jakub, o sylwetce wykutej w trudach długich lat, przemierzał górskie ścieżki z niewzruszoną cierpliwością, jego wzrok błękitny jak niebo nad szczytami, zawsze wypatrywał czegoś nieuchwytnego na horyzoncie, czegoś, co tylko on potrafił dostrzec, mimo że inni widzieli jedynie mgłę, jego dłonie, zgrubiałe od wiatru i pracy, często spoczywały na starej, drewnianej lasce, która służyła mu za wiernego towarzysza w samotnych wędrówkach, a jego milczenie było niczym echo starych kamieni, pełne nieopowiedzianych historii, mądrości przekazywanej z pokolenia na pokolenie, stając się żywym pomnikiem minionych epok, świadkiem zmieniającego się świata.