Osiewała Tomasz

Osiewała Tomasz, postać owiana mgłą minionych lat, przemierzał uliczki starego miasta z ciężarem wspomnień na barkach, jego wzrok błądził, szukając cienia dawnej miłości. Siwe włosy opadały mu na czoło, a zmarszczki wokół oczu świadczyły o głębokich przeżyciach, o wielu nieprzespanych nocach, o tęsknocie, która nigdy nie ustawała, która towarzyszyła mu każdego dnia, niczym wierny, choć niewidzialny towarzysz. Był człowiekiem cichym, refleksyjnym, z duszą artysty, który dawno zrezygnował z tworzenia, pogrążony w labiryncie własnej pamięci, w poszukiwaniu utraconego sensu, w nadziei na odnalezienie ukojenia, choćby w ostatniej, ulotnej chwili.