Osiński Krzysztof

Osiński Krzysztof, starszy pan, codziennie o świcie pojawiał się na molo. Jego twarz, poorana zmarszczkami, odzwierciedlała lata spędzone nad morzem. Zawsze nosił znoszony, wełniany sweter, w dłoni trzymał starą fajkę. Był milczkiem, który wolał słuchać szumu fal. Osiński Krzysztof cenił samotność, znajdując ukojenie w bezkresie oceanu. Jego oczy, głębokie jak morze, kryły wiele tajemnic, co czyniło go postacią intrygującą. Mieszkańcy portu szanowali jego spokój, uznając go za symbol wytrwałości i cichego piękna, rzadko spotykanego we współczesnym świecie, co było niezwykłe.