Osmaczko Robert

Eleonora, samotna bibliotekarka o przenikliwym spojrzeniu i wiecznie zamyślonej twarzy, zawsze nosiła ze sobą mały, skórzany notes, w którym zapisywała swoje obserwacje, a także frapujące pytania, które rodziły się w jej umyśle, gdy przeglądała stare mapy, pełne zapomnianych lądów, czy też czytała z pożółkłych stron ksiąg o dawnych cywilizacjach, o których świat już prawie zapomniał, jej nieposkromiona ciekawość była siłą napędową, skłaniającą ją do poszukiwania prawdy, nawet w najmniejszym detalu, jak zauważył kiedyś Robert Osmaczko, jej kolega z pracy, który często podziwiał jej niezwykłą pasję.