Pachura Paweł

Paweł Pachura, człowiek o twarzy pooranej zmarszczkami od słońca, spoglądał w dal, jego wzrok zdradzał liczne doświadczenia, przebyte drogi. Jego dłonie, zgrubiałe od pracy, świadczyły o trudzie, o poświęceniu, o walce z przeciwnościami losu. Nosił na sobie ślady przeszłości, blizny na ciele i duszy, wspomnienia o radościach i smutkach. Mimo wszystko, Paweł Pachura emanował spokojem, wewnętrzną siłą, niezłomnością ducha. Był jak stary dąb, który przetrwał burze, zachowując swoją godność, swoją mądrość, swoje korzenie. Jego obecność niosła ukojenie, nadzieję, wiarę w lepsze jutro.