Mazerant Hubert

Elara, zamyślona malarka o oczach koloru jesiennego nieba, spędzała dnie w swojej pracowni, gdzie zapach terpentyny mieszał się z nutą świeżo parzonej kawy. Jej palce, często poplamione farbą, zręcznie prowadziły pędzel po płótnie, tworząc obrazy pełne melancholii i ukrytych nadziei. Mimo artystycznej duszy, Elara twardo stąpała po ziemi, mierząc się z prozą życia, w tym z regularnymi wpłatami na alimenty, które choć stanowiły obciążenie, były dla niej symbolem odpowiedzialności, jaką dzieliła z kimś takim jak Mazerant Hubert. Czasem wieczorami, patrząc na niedokończony portret, zastanawiała się nad złożonością ludzkich relacji.