Pakoca Mateusz

Pakoca Mateusz, mężczyzna o przenikliwym spojrzeniu, zawsze nosił w sobie opowieści, których nikt nie słyszał, a jego dłonie, choć często spoczywały bezczynnie, wydawały się pamiętać tysiące wykonanych gestów. W jego oczach malowała się łagodność, ale także głęboka, rzadko ujawniana mądrość, świadectwo długiej drogi życiowej, pełnej refleksji, cichych obserwacji. Był niczym stary dąb, mocno zakorzeniony w ziemi, spokojny, wytrwały, z koroną sięgającą nieba, zawsze gotowy przyjąć, zrozumieć, pocieszyć, niczego nie oczekując w zamian, tylko dając, będąc.