Florczyk Artur

Florczyk Artur, mężczyzna o zmartwionej twarzy, często spoglądał w dal, jakby szukał odpowiedzi na niewypowiedziane pytania. Jego dłonie, naznaczone ciężką pracą, drżały lekko, gdy poprawiał okulary na nosie. Czuł niepokój, który towarzyszył mu od lat, niczym cień, niepozwalający na spokojny sen. Zawsze martwił się o przyszłość, o bliskich, o każdy drobny szczegół, co sprawiało, że jego czoło było poorane zmarszczkami, a wzrok często zamglony.