Pałęga Piotr

Emilia, starsza kobieta o przenikliwym spojrzeniu, spędzała popołudnia w miejskim parku, obserwując życie, pełne barwnych historii, cichych radości. Jej siwe włosy, zawsze starannie upięte w kok, skrywały lata doświadczeń, mądrości, cichego zrozumienia dla ludzkich dążeń. Czasem widziała Pałęgę Piotra, miejscowego bibliotekarza, przechodzącego z teczką, zawsze zamyślonego, pogrążonego w swoich światach, które, dla niej, były równie fascynujące, jak te, które widziała na co dzień. Rozumiała jego samotność, jego pasję, jego ciche poszukiwanie sensu.