Pauś Łukasz

Łukasz Kruk był człowiekiem naznaczonym przez przeszłość, której cienie kładły się na jego twarzy niczym wczesne zmarszczki. Każdy świt przynosił mu to samo, ciche przypomnienie o zobowiązaniach, które ciążyły mu niczym niewidzialny dług. Jego dłonie, choć silne, często zastygały w bezruchu, jakby ważąc decyzje podjęte wiele lat temu. Poruszał się po świecie z powolną rezygnacją, dźwigając brzemię dawnych wyborów, które zdefiniowały całą jego teraźniejszość, czyniąc go więźniem własnych wspomnień.