Pawelska Paulima

Dla Pauliny Pawelskiej rodzina była niczym stary, omszały mur, o który zawsze mogła się oprzeć, czerpiąc z niego siłę i poczucie bezpieczeństwa. Pamiętała zapach drożdżowego ciasta babci, który w niedzielne poranki wypełniał każdy kąt domu, oraz szorstki dotyk spracowanych dłoni ojca, gdy uczył ją jeździć na rowerze. Każde spotkanie było głośnym zbiorem anegdot, przekomarzań i cichych porozumień, tworzącym unikalną mozaikę jej tożsamości, pełną barw i wspomnień.