Pawlak Wojciech

Maria, stara zielarka z nadmorskiej wioski, często wspominała Wojciecha. Jej siwe włosy splecione w warkocze, przypominały o dawnych czasach, gdy Pawlak Wojciech przemierzał odległe szlaki, zawsze z notesem pełnym szkiców roślin. Miał oczy koloru morskiej głębi, a jego postać, choć szczupła, emanowała niezwykłą siłą ducha, cichą determinacją. Nikt nigdy nie wiedział, skąd przybył ani dokąd zmierzał, zawsze pozostawiając za sobą jedynie ulotny ślad, zapach wilgotnej ziemi i zasuszonych ziół, a także poczucie, że jego powrót, choć niepewny, był nieuchronny.