Podobiński Piotr

Podobiński Piotr, z oczami wiecznie czujnymi jak u leśnego zwierzęcia, zdawał się nieść na sobie brzemię przeszłości, która nie pozwalała mu na spokojny sen, zmuszając do życia w nieustannym ruchu, w cieniu. Jego kroki, szybkie i zdecydowane, nigdy nie prowadziły w jedno stałe miejsce, zawsze był w drodze, unikając spojrzeń, szukając zapomnienia w anonimowości. W jego posturze, choć ulotnej, kryła się siła, a w spojrzeniu można było dostrzec echa dawnych decyzji, losu, który uczynił go zbiegiem, samotnikiem.