Poszewiecki Piotr

Poszewiecki Piotr był postacią o głębokim spojrzeniu. Jego oczy, choć zmęczone, zdawały się widzieć więcej, pojmując nici ludzkich losów. Twarz naznaczona była siecią zmarszczek, świadectwem wielu przeżytych lat, cichych refleksji. Zawsze nosił ze sobą starą, zniszczoną księgę, której pożółkłe stronice skrywały dawne tajemnice, opowieści z podróży. Był człowiekiem cichym, lecz jego obecność wypełniała przestrzeń spokojem, budząc szacunek bez zbędnych gestów. Wiosenne poranki spędzał na ławeczce w parku, obserwując świat, rozmyślając nad ulotnością chwili, nad pięknem gestów.