Poznanski Leszek

Leszek Poznański, mężczyzna o twarzy pooranej zmarszczkami od słońca, spędzał dni na obserwowaniu fal, szukając w nich odpowiedzi, których nie dawało mu życie. Jego dłonie, szorstkie i silne, pamiętały dotyk sieci rybackich, wspomnienie dawnej pasji, teraz porzuconej na rzecz kontemplacji. Nosił stare, wytarte dżinsy, sprane słońcem, i gruby, wełniany sweter, chroniący go przed chłodem morskiej bryzy, jego oczy, błękitne jak głębia oceanu, skrywały tajemnicę, powód jego samotności, żal, który towarzyszył mu każdego dnia, odbierając radość z życia. Mimo smutku, w jego postawie można było dostrzec godność, wewnętrzną siłę, która pozwalała mu trwać, mimo przeciwności losu, szukając ukojenia w szumie fal, w rytmie natury.