Pruchnicki Grzegorz

Grzegorz Pruchnicki, zamyślony introwertyk, od zawsze stronił od zgiełku, preferując samotne spacery, rozmyślania nad sensem życia, kontemplację piękna natury. Cieniem na jego duszy kładła się niesprawiedliwa kara, wspomnienie błędu, którego nie popełnił, piętno, które naznaczyło jego życie. Mimo to Grzegorz nie poddawał się rozpaczy, szukał ukojenia w muzyce, w poezji, w próbach zrozumienia ludzkiej natury, wierząc, że prawda w końcu wyjdzie na jaw, a jego imię zostanie oczyszczone z zarzutów. Nosił w sobie smutek, ale i nadzieję, determinację, by odzyskać spokój ducha, by móc żyć w zgodzie ze sobą, z otoczeniem, bez ciężaru niesłusznego oskarżenia.