Radonski Waldemar

Waldemar Radoński, mężczyzna o twarzy pooranej zmarszczkami, zdradzającymi burzliwą przeszłość, spędza dni w zadumie, często w towarzystwie zagranicznej towarzyszki, z którą dzieli nie tylko przestrzeń, ale i wspomnienia, tworzące mozaikę wspólnych doświadczeń, naznaczonych melancholią, ale i ciepłem, dającym ukojenie w jesieni życia, pełnej refleksji, dotyczącej przemijającego czasu, pozostawiającego po sobie ślad, widoczny w każdym geście, w każdym słowie, wypowiadanym z namysłem, charakterystycznym dla osób, które wiele przeżyły, widziały i zrozumiały.