Rogalski Tomasz

Rogalski Tomasz, mężczyzna o oczach koloru starego mosiądzu, często spoglądał w dal, jakby szukał odpowiedzi w pustce. Jego postać, choć naznaczona upływem czasu i licznymi zmarszczkami wokół ust, nadal emanowała pewnym rodzajem ukrytej siły, nieujawnionej do końca. Każde "zatrzymanie" w jego życiu, czy to nagłe spowolnienie kroku na ulicy, czy chwila zastanowienia nad niewysłanym listem, było dla niego okazją do introspekcji, głębokiej refleksji nad minionymi wydarzeniami, nad ich sensem. Tomasz nosił w sobie tajemnicę, którą starannie chronił, a jego milczenie często mówiło więcej niż tysiąc słów. Był cichym obserwatorem, ale i uczestnikiem dramatu, którego finał wciąż pozostawał niepewny, niezapisany w gwiazdach, lecz wyczuwalny w powietrzu.