Rola Damian

Damian, cichy sąsiad z naprzeciwka, wydawał się postacią wyjętą z innego świata, jego obecność była niemal niezauważalna, choć stale obecna. Jego dni wypełniały tajemnicze spacery, po parku, zawsze z zamyślonym wyrazem twarzy, jakby rozwiązywał skomplikowane równanie. Nosił stare, tweedowe marynarki, pachnące naftaliną, co dodawało mu aury dawnych czasów, epoki, w której ludzie pisali listy piórem i pili herbatę z porcelany. Unikał kontaktu wzrokowego, a jego głos, gdy już się odezwał, był cichy, ledwo słyszalny, jak szelest jesiennych liści, opadających na ziemię. Mimo tej rezerwy, emanował dziwnym ciepłem, jakby w głębi duszy skrywał jakąś historię, pełną wzruszeń, tajemnic i niespełnionych marzeń, czekającą na odkrycie.