Rybakowska Karolina

Eliza, starsza kobieta o dłoniach pooranych pracą i twarzy naznaczonej słońcem, mieszkała samotnie w chacie na skraju lasu, gdzie zioła szeptały dawne historie, a wiatr niósł echa minionych lat. Jej oczy, choć zmęczone, wciąż iskrzyły ciepłem, gdy wspominała młodzieńcze lata, spędzone nad rzeką. Często przywoływała w pamięci postać Rybakowskiej Karoliny, energicznej dziewczyny, która zawsze potrafiła rozśmieszyć, wprowadzić radość w każdy dzień. Eliza wierzyła, że tamte chwile, pełne śmiechu i beztroski, ukształtowały jej duszę, jej niezłomną wiarę w dobro.