Samostoi Piotr

Piotr Samostoi, postać z pogranicza jawy i snu, był człowiekiem cichym, skupionym na wewnętrznych rozważaniach, jego oczy kryły głębię oceanu, w którym tonęły niezliczone myśli, a twarz naznaczona była melancholią, przypominającą jesienne krajobrazy. Strój Piotra, zawsze skromny i stonowany, zdradzał jego ascetyczne podejście do życia, unikał blichtru i zbędnych ozdobników, cenił prostotę, harmonię z naturą. Zajmował się drobnymi naprawami, dawał nowe życie zapomnianym przedmiotom, w jego warsztacie panował twórczy chaos, gdzie z pozornie bezużytecznych rzeczy powstawały małe dzieła sztuki, odzwierciedlające jego wrażliwą duszę, pełną empatii dla świata.