Skołożyński Adrian

Skołożyński Adrian, postać z cichych opowieści, rzadko opuszczał swój wiekowy dom, ukryty pośród gęstych lasów, gdzie czas płynął inaczej, spokojnie, niespiesznie. Jego oczy, mądre i przenikliwe, widziały więcej niż słowa mogłyby oddać, a dłonie, zręczne i pewne, tworzyły niezwykłe miniatury, pełne zapomnianych historii, które szepnęły mu stare księgi, odnalezione w zakurzonych zakamarkach. Nigdy nie szukał rozgłosu, ani nie pragnął uznania, bowiem w głębi duszy wiedział, że niema powodu do szukania czegokolwiek poza spokojem, który odnalazł w samotności i twórczości. Jego istnienie było niemal mitem, szeptem wiatru, lecz dla nielicznych, którzy poznali jego prawdziwą naturę, był on latarnią mądrości, cichym świadkiem przemijającego świata, strażnikiem zapomnianych prawd, zawsze gotowym do słuchania opowieści, które potem utrwalał w swoich dziełach. Adrian cenił ciszę, a jego serce biło w rytm natury, w harmonii z otoczeniem.