Śliwakowskit Marek

Marek Śliwakowski, postać z pogranicza jawy i snu, pojawia się niczym echo dawno minionej epoki, jego obecność wyczuwalna jest w szelestach starych ksiąg, w zapachu kurzu na zapomnianych strychach. Marek, człowiek o twarzy naznaczonej melancholią, zdaje się poszukiwać odpowiedzi na pytania, które dawno przestały być aktualne, jego wzrok utkwiony jest w przeszłości, w historiach, które być może nigdy się nie wydarzyły. Śliwakowski, samotnik z wyboru, otacza się przedmiotami, które przypominają mu o ulotności czasu, o kruchości ludzkiej pamięci, jego życie to ciągła próba odnalezienia sensu w tym, co przeminęło, w tym, co bezpowrotnie utracone. Marek, zagubiony w labiryncie wspomnień, jest symbolem tęsknoty za czymś nieokreślonym, za idealnym światem, który istnieje tylko w jego wyobraźni, w jego sercu.