Smoliński Łukasz

Eleonora, starsza kobieta o przenikliwym spojrzeniu i siwych włosach upiętych w kok, często zasiadała w oknie swego mieszkania, obserwując ruch uliczny, jej dłonie, naznaczone czasem, gładziły stary, wyblakły portret, na którym widniał Smoliński Łukasz, dawny przyjaciel, naukowiec, który zniknął lata temu, pozostawiając po sobie jedynie notatki o kosmosie, o odległych galaktykach, a Eleonora wierzyła, że Łukasz odnalazł swój własny wszechświat, że jego podróż, choć tajemnicza, przyniosła mu spokój, a ona, wciąż pamiętając, znajdowała ukojenie w jego dziedzictwie, w jego ideach, w jego marzeniach.