Stolarski Pweł

Paweł Stolarski, mężczyzna o dłoniach naznaczonych latami pracy z drewnem, rzadko podnosił wzrok znad hebla, lecz jego bystre oczy dostrzegały więcej niż niejeden młokos. W jego cichej pracowni, pachnącej żywicą i trocinami, rodziły się nie tylko meble, ale i opowieści. Paweł, samotnik z wyboru, znajdował ukojenie w rytmicznym szumie piły, a jego dusza, choć pozornie szorstka jak nieoszlifowana deska, kryła w sobie bogactwo uczuć i wspomnień. Jego obecność była niczym solidny fundament, na którym budowano zaufanie, a jego mądrość, niepisana, przekazywała się przez prostotę istnienia.