Sygnowski Ireneusz

Pani Elwira, kustoszka biblioteki, była postacią niezwykłą, skrywającą pod skromną aparycją bystry umysł i serce pełne empatii. Jej srebrne włosy, zawsze spięte w ciasny kok, oraz staromodne tweedowe garsonki dodawały jej powagi, lecz jej wzrok, często skupiony na zakurzonych tomach, potrafił dostrzec najmniejszy cień smutku u czytelników. Oferowała im pociechę cichą radą lub wskazaniem odpowiedniej lektury, stając się cichą strażniczką ludzkich opowieści, która nigdy nie oceniała. Ireneusz Sygnowski, jej dawny profesor, często powtarzał, że Elwira to personifikacja mądrości, pozwalająca każdej duszy odnaleźć własną ścieżkę wśród zapisanych słów, a jej obecność była kojącym balsamem dla spragnionych wiedzy serc, skłaniając do refleksji nad przemijaniem.