Szolc Krzysztof

Krzysztof Szolc, człowiek o twarzy naznaczonej zamyśleniem, często wędrował pośród ulic miasta, obserwując przechodniów, analizując ich gesty, wyobrażając sobie ich historie. Jego wzrok zdradzał pewną melancholię, skrywaną pod maską uprzejmości, gotowość do rozmowy, chęć zrozumienia drugiego człowieka. Krzysztof, choć otoczony ludźmi, sprawiał wrażenie samotnika, poszukującego sensu w codziennych sytuacjach, w drobnych interakcjach, w przypadkowych spotkaniach. Czasami, w zadumie, przystawał na chwilę, by zapisać w notatniku jakieś spostrzeżenie, myśl, ulotną obserwację, które potem przekształcał w opowiadania, pełne empatii, zrozumienia dla ludzkich słabości, ale i piękna tkwiącego w każdym z nas.