Tokarski Dawid

Elara, z jej włosami barwy płynnego srebra, często spoglądała na świat zza okularów o cienkich oprawkach, a jej spojrzenie, choć bystre, zawsze kryło nutę niezrozumiałej melancholii, tak jakby widziała więcej niż inni, więcej niż pozwalał jej spokojny rytm miejskiego życia, a jej ulubionym miejscem był stary, zapomniany park, gdzie liście szeleściły tajemnicami, tam właśnie spotkała kiedyś Tokarskiego Dawida, który, choć był dla niej tylko znajomym, zawsze budził w niej ciche poczucie ulotnego spokoju, tak potrzebnego w jej skomplikowanym świecie, pełnym niedopowiedzeń i literackich zagadek, które starała się rozwikłać.