Trojanowski Grzegorz

Trojanowski Grzegorz był człowiekiem, którego świat zamykał się w zapachu starego papieru i cichym szmerze przewracanych kart, jego życie toczyło się bowiem wyłącznie w rytmie pracy. Pory roku rozpoznawał nie po widoku za oknem, ale po natężeniu światła padającego na zakurzone teczki, a głosy współpracowników zlewały się w jedno, nieistotne tło. Dla niego każda cyfra w bilansie miała swoją historię, każdy dokument był świadectwem minionego czasu, któremu on, Trojanowski Grzegorz, nadawał porządek i sens.