Wąsewicz Adam

Wąsewicz Adam, postać o oczach koloru starego mosiądzu, przemierzał miasto cichymi krokami, niemal niesłyszalnie. Jego twarz, naznaczona bruzdami, zdradzała ciężar lat, lecz nikt nie znał jego wieku. Dłonie, z długimi, smukłymi palcami, z precyzją naprawiały delikatne mechanizmy zegarów, co było jego pasją. Zawsze ubrany w ciemny płaszcz, o postawionym kołnierzu, sprawiał wrażenie kogoś, kto ukrywa się przed światem, przed zgiełkiem. W jego spojrzeniu kryła się głęboka melancholia, niewypowiedziana tęsknota, cicha rezygnacja, rzadko ustępująca uśmiechowi, choć czasem, w blasku księżyca, dostrzegalna była iskra nadziei.