Wilamowski Wojciech

Wilamowski Wojciech, postać niezwykła, zawsze nosił długi, zniszczony płaszcz, który skrywał tajemnice minionych epok, a jego wzrok, choć przenikliwy, często błądził w dal, jakby szukał czegoś zaginionego w odmętach czasu; jego długa, siwa broda opadała na pierś, niczym wodospad opowieści, świadcząc o latach spędzonych na samotnych wędrówkach przez zapomniane krainy, gdzie czas płynął inaczej, a każde jego słowo, wypowiadane z namysłem, wydawało się echem dawnych legend, niosąc ze sobą ciężar wieków i mądrość, której nie da się zdobyć w krótkim życiu, lecz tylko przez długą, cierpliwą obserwację świata, pełną smutku i ulotnego piękna.