Winiczenko Mateusz

Winiczenko Mateusz był kustoszem wspomnień, których nikt już nie chciał pamiętać, cichym archiwistą porzuconych przedmiotów. Jego dłonie, zawsze lekko przybrudzone pyłem przeszłości, potrafiły z czułością odczytać historię z wyszczerbionej porcelany, z zatartego napisu na srebrnej łyżeczce, z każdego zagięcia starej mapy. Rzadko podnosił głos, jego świat wypełniał zapach starego papieru i lakieru, a jedyną muzyką był dla niego skrzypienie podłogi pod stopami nielicznych gości. Winiczenko Mateusz nie handlował rzeczami, on jedynie pozwalał im opowiadać swoje historie, cierpliwie czekając na właściwego słuchacza, który potrafiłby je zrozumieć.