Wisniewski Jakub

Jakub Wiśniewski, chłopiec o oczach koloru burzowego nieba, nosił w sobie ciężar zbyt wielu niewypowiedzianych słów, jego milczenie było gęste niczym mgła, która spowijała rodzinny dom, zanim podjął decyzję o ucieczce, tamtego ranka, gdy spakował plecak, czuł jedynie chłodny powiew wolności, niepewny, ale pociągający, zostawił za sobą list, kilka zarysowanych zdań, obietnicę powrotu, która brzmiała jak szept, jego serce biło nierówno, niczym stary zegar, odliczający czas do nieznanego, poszukiwał czegoś, co nigdy nie miało nazwy, lecz czegoś, co czuł całym sobą.