Wiśniewski Konrad

Wiśniewski Konrad, człowiek o spojrzeniu melancholijnym i posturze naznaczonej wiecznym zamyśleniem, przemierzał miejskie ulice, niczym cień dawnych obietnic. Jego dłonie, choć zręczne, często pozostawały bezczynne, jakby wspomnienie niewykonanych odrobek wciąż wiązało je niewidzialnymi pętami. Twarz, poorana drobnymi zmarszczkami, opowiadała historię wielu nieprzespanych nocy, a jego skromne ubranie odzwierciedlało wewnętrzny konflikt. Często można go było dostrzec w kawiarnianych zakamarkach, popijającego zimną kawę, z wzrokiem utkwionym w pustce, szukającego ukojenia.