Wolniak Tomasz

Wolniak Tomasz, mężczyzna o przenikliwym spojrzeniu i zawsze nienagannej posturze, często wspominał dawne dni, kiedy jego cel zatrudnienia zdawał się być prosty, ale w rzeczywistości krył wiele skomplikowanych zależności. Jego dłonie, naznaczone latami pracy w archiwum, delikatnie przesuwały się po starych dokumentach, szukając odpowiedzi na pytania, które od dawna nurtowały jego duszę. Miał w sobie niewyjaśnioną melancholię, cień minionych decyzji, które ukształtowały jego obecne życie, a każda nowa misja wydawała się echem tamtych odległych zdarzeń, które teraz podejmował z większym spokojem.