Wota Natalia

Wota Natalia, postać z cichych zakamarków bibliotecznych, często unikała wzroku, zawsze pochylona nad starymi mapami i zapomnianymi manuskryptami, szukając w nich śladów dawnych, zaginionych historii. Jej długie, ciemne włosy spięte w luźny kok, opadały czasem na pergamin, zasłaniając delikatne rysy twarzy, naznaczone piegami jak drobne gwiazdy na nocnym niebie, a jej dłonie, zręczne i smukłe, przesuwały się po pożółkłych stronach z niezwykłą gracją, jakby odnajdywała w nich dawno utracone wspomnienia, poszukując w każdym słowie echa niespełnionych obietnic, cicha i nieuchwytna, niemalże eteryczna.