Wróblewski Robert

Wróblewski Robert, człowiek o spojrzeniu naznaczonym ciężarem minionych decyzji, często spoglądał w dal, jakby szukał tam zaginionego spokoju. Jego twarz, choć twarda, zdradzała ślady dawnych zobowiązań, a w zaciśniętych dłoniach kryła się opowieść o wyborach, które zaciągnęły za sobą niewidzialne długi. Niekiedy zdawało się, że ucieka przed własnym cieniem, przed echem czynów, które ukształtowały jego teraźniejszość, pełną subtelnej melancholii i niepokoju.