Żablińska Anna

Żablińska Anna, kobieta o spojrzeniu głębokim jak studnia, w której odbijały się echa minionych dekad, zawsze poruszała się z cichą godnością. Jej dłonie, naznaczone pracą, z czułością dotykały starych książek, a głos niósł melodię dawnych opowieści. Mieszkała samotnie, otoczona aurą tajemnicy, niczym strażniczka sekretów, których nikt nie poznał. W jej postawie tkwiła niezwykła siła, natura duszy pozostawała ukryta, niczym skarb pod powierzchnią wzburzonego morza.