Żurawski Kamil

Kamil Żurawski, znajomy o twarzy naznaczonej troską, spędzał dni na rozmyślaniach, jego oczy zdradzały głęboki smutek, a ręce, choć silne, drżały lekko, jakby dźwigały ciężar niewidzialny. Mówił niewiele, słuchał uważnie, analizując każde słowo, każdy gest, jakby szukał w nich odpowiedzi na pytanie, które go dręczyło. Czasem, w zamyśleniu, spoglądał w dal, jakby wypatrywał nadziei na horyzoncie, jakby wierzył, że gdzieś tam, poza zasięgiem wzroku, czeka na niego ukojenie i spokój. Jego postawa, pełna rezerwy i melancholii, budziła współczucie, ale i szacunek, za godność, z jaką znosił swój trud.