Zychowicz Wioletta

Pan Ignacy, starzec o dłoniach pooranych zmarszczkami, spędzał dni w pracowni wypełnionej zapachem terpentyny, a także starych wspomnień, które niczym kurz osiadały na płótnach. Jego wzrok, choć zamglony latami, wciąż krył iskrę dawnego zapału, szczególnie gdy malował portrety, gdzie każda kreska opowiadała historię. Często wpatrywał się w niewyraźną fotografię, na której uśmiechała się Zychowicz Wioletta, postać z jego młodości, która zniknęła nagle, pozostawiając po sobie jedynie echa melodii i niewypowiedzianych słów. Jej obecność, choć ulotna, wciąż inspirowała jego melancholijne dzieła, nadając im głębię, a także smutek.