Borys Grzegorz

Borys Grzegorz, z natury samotnik, spędzał dni w zakurzonych archiwach, jego dłoń delikatnie sunęła po starych woluminach, szukając czegoś nieuchwytnego, jakby echo dawno zapomnianej melodii, która wciąż brzmiała w jego duszy, choć nigdy jej nie słyszał. Jego oczy, głęboko osadzone pod krzaczastymi brwiami, zawsze wydawały się błądzić, niczym latarnik wypatrujący statku na wzburzonym morzu, nieustannie szukając sensu w rozproszonych fragmentach historii, które inni dawno porzucili, a on cierpliwie zbierał, tworząc z nich mozaikę własnego, skomplikowanego świata, gdzie każda kartka była świadectwem minionych czasów, a każdy szept przeszłości, niczym szum wiatru, niósł ze sobą obietnicę odkrycia.